Դիարանի ախտաբանական անատոմիայի ստորաբաժանումի և (հիվանդության ժամանակ մահացած դիակների ուսումնասիրության համար) և դատաբժշկական (հետաքննության և փորձաքննության համարբռնի մահվան դեպքում, կասկածանքով, հիվանդի մահվան դեպքում, որի ինքնությունը չի հաստատվում կամ
ներկայում կատարվող բուժման մասին հարազատների բողոքների առկայության դեպքում)[1]: Ժամանակակից պրակտիկայում «մորգ» անունը պահպանվում է միայն խոսակցականում, հիվանդանոցներում դիահերձումը անցկացվում է ախտաբանական (մահագիտության) բաժանմունքում[2]:
Դատաբժշկական հաստատություներում-դիակի դատաբժշկական փորձաքննության առանձին բաժիններում: ԱՀՊ երկրներում դիարանները շարունակում են գոյություն ունենալ որպես առանձին շենքեր[3]: Դիարանները բաղկացած են դիակների ուսումնասիրության համար դահլիճից (բժշկ. դիահերձարան)
և օժանդակ սենյակներից[4]: Անվանումը ծագել է լանգենտինյան morga կամ ստարոֆրանսերեն morgue-«դեմք», այստեղից «դեմքերի ցուցահանդեսի տեղ»[5]: Սկզբում դիարանը բանտում գտնվող բաժանմունք էր, որտեղ բանտապանները սկսեցին ուշադրությամբ զննել ժամանող կալանավորներին,
որպեսզի նրանց դեմքերը հիշողության մեջ դրոշմեին, հետագայում այս բաժանմունքում սկսեցին անհայտ անձանց դիակները դնել, որպեսզի անցորդները կարողանային ուսումնասիրել և ճանաչել դրանք: Փարիզի առաջին դիարանի
հիմնադիրը Գրանդ Շատլե-ում դիակների ցուցադրություն է, կոչվում է Basse-Geôle և հիշատակվում է 1604 թվականից ի վեր, այստեղ դիակները լվանում էին հատուկ ջրհորից, հետո դնում նկուղում, նրանց նայում էին վերևի պատուհանից[6]: Նախքան այս սենյակի կազմակերպումը փողոցներում հայտնաբերված հոտած
դիակների խնամքով զբաղվում էին Սուրբ Եկատերինա հիվանդանոցում (այսպես կոչված catherinettes), համաձայն իրենց ուխտի նրանք հետո էլ շարունակեցին իրենց աշխատանքը: Մինչև 1804 թվականը Basse-Geôle շարունակել է ծառայել դիարանում, անհայտ դիակները այստեղ օրեր են մնացել, միմյանց վրա դարսված,
կորածներին որոնելու հարազատներն էին իջնում այստեղ լապտերներով որպեսզի ուսումնասիրեն դիակները[7]: Հետագայում նա տեղափոխվեց նոր զետեղարան, իսկ դիարանի շինությունը ավելի կանոնավորվեց: