Կարդացեք նաև՝
Պետական դավաճանությունը տարբերվում է միութենական պարտավորությունների խախտումից (օրինակ, պատերազմի ժամանակ), քանի որ դավաճանության դեպքում մեղավորը համապատասխան պետության իրավունքի սուբյեկտ է, իսկ միութենական պարտավորությունները խախտելու դեպքում այդպիսին չի հանդիսանում։
Տարբեր պետություններ տարբեր վերաբերմունք ունեն այն հարցի վերաբերյալ, թե արդյո՞ք սահմանադրական կարգի կամ իշխող ռեժիմի դեմ գործողությունները դավաճանություն համարվում է, եթե դրանք ուղղակիորեն ռազմական գործողություններով չեն ուղեկցվել։ Ինչպես օրինակ, նացիստական քարոզիչ Ուիլյա Ջոյսի գործը, որը Մեծ Բրիտանիայի քաղաքացի չէր, դատապարտվել է կախաղանի՝ դավաճանության համար, հակասական տեսակետներ է առաջացրել։
Շատերը, ովքեր ի վնաս իրենց երկրի համագործակցել են թշնամու հետ, այդ թվում նաև պետությունների և կառավարությունների ղեկավարները, դատապարտվել են 1945-1946 թվականների եվրոպական տարբեր երկրներում պետական դավաճանության համար։ Դատապարտյալ դավաճանների գլխավորած կառավարությունները (ինչպես Վիշիի ռեժիմը Ֆրանսիայում) այդպիսով ի սկզբանե համարվել են անօրինական և ոչ լեգիտիմ։
Քանի որ թեկուզ մեկ անձի կողմից կատարված պետական դավաճանությունը կարող է էական կամ նույնիսկ անուղղելի վնաս հասցնել ամբողջ պետության անվտանգությանը և նրա մեծ թվով քաղաքացիների, ուստի դավաճանության համար պատիժը մեծ թվով երկրների օրենքով, որպես կանոն, ամենախիստն է և նույնիսկ բացառիկ։
Նախկինում դավաճանությունը առավելապես պատժվել է մահապատժով, հաճախ կախաղանով, իսկ զինվորականների համար՝ գնդակահարությամբ։ Անգլիայում պետական խիստ դավաճանության (high treason) համար բարձրագույն պատիժ էր սահմանված՝ տանջամահ անելով կախել, փորը թափել և քառատել (Hanged, drawn and quartered):
ԽՍՀՄ-ում 1950-1953 թվականներին (վերականգնումից հետո սկզբնական շրջանում) մահապատիժ գոյություն ուներ միայն դավաճանության և հակահեղափոխական գործունեության համար։Մեր օրերում, այն օրենսդրություններում, որտեղ մահապատիժ չկա, պետական դավաճանության լուրջ դեպքերի համար նշանակվում են երկարատև պատիժներ՝ մինչև ցմահ ազատազրկում