Կարդացեք նաև՝
Բրիտանա-իրանցի հայ աշխարհագրագետ ու քարտեզագետ-քարտեզաբան Ռուբեն Գալչյանը գրում է. Լեոնարդո դա Վինչին ու Հայկական Ճարտարապետությունը. Հայ արվեստի սիրահարներից էր Լեոնարդո դա Վինչին, ով Վերածննդի ամենալավ ներկայացուցիչներից է
համարվում: Սրա վկայությունը նրա ՛՛Հայկական նամակներ՛՛ աշխատությունն է, որն էլ նրա ՛՛Ատլանտյան ձեռագրեր՛՛ հատորի մասն է կազմում: Էստեղ նա գործածել է իր աշխատանքին յուրահատուկ տեխնիկան: ՀՀ-ում գծած իր էսքիցները մեզ համոզում են, որ նա հավանաբար առաջիններից էր (եթե ոչ 1-ինը) ով ընդունել էր հայ
ճարտարապետության ոճն ու տեխնիկան, (Մասնավորապես գմբեթի կառուցվածքը): Կոստան Զարյանը նրա ՛՛Հայկական նամակներ՛՛-ի մասին գրում է. Լեոնարդոյի ազդեցության տակ էր, որ Բրամանտեն թողեց գոթական ոճը ու ընդունեց հայ ճարտարապետության հիմունքները, որոնք ապագայում Սուրբ Պետրոսի Տաճարի կառուցմանը դեպի նոր ուղղություն առաջնորդեցին: Նույն
աշխատության վերաբերյալ Կոստան Զարյանի մի այլ վկայություն նշում է թե ինչե՞ր պատահեցին Լեոնարդոյին Հայաստանում կեցության ընթացքում (օրինակ, նա ու բնիկներն իչնպե՞ս անցան բնական աղե տների միջով): Լեոնարդոն հիացած էր հայկական միջանդարյան մանրանկարչությամբ ու նրանց ներկերով: Նա
իր հետ ՀՀ-ից բերեց ինչ որ մուգ դեղին (կամ բաց սրճագույն) ներկ, որը մինչև դա Եվրոպայում չէր կիրառվել: ՛՛Հայկական նամակներ՛՛ աշխատության էջերից մեկի աջի հատվածում առկա են մի քանի հակիրճ ֆռազներ, որոնք հավաքված են ՛՛Գրքի մասեր՛՛ գլխագրի տակ: Սա մի շատ կարևոր դիտողություն է նրա մասին, որ Լեոնարդոն
ծրագրում էր ՀՀ-ի իր տպավորությունները, զգացմունքներն ու մտահ ոգությունները շարադրել մի նոր գրքի մեջ: Պատկերում Լեոնարդոյի՛՛ Ատլանտյան ձեռագրի՛՛, ՛՛ՀՀ-ի նամակներ՛՛ մասից թերթ 145-ա-ն է: Աղբյուր – Եվրոպական ինտ եգրման ոչ պետական կազմակերպություն – ՀՀ։