https://youtu.be/J9ADwddBYQA
Կարդացեք նաև՝
Հոկտեմբերի 5֊ին Արթուր Դավիթի Հակոբյանը հետախnւզության գնալուց առաջ իր նիվայով մեզ ջուր ու զինшմթերք բերեց, հաքը նույնիսկ զրшհաբաճկոն չկար, միայն բուշլաթ, ամենը բաժանել էր զինվորին։ Փոխգնդապետը շաբաթից ավել չէր
քնել։ Մի տասը րոպե իր էրեխեքի հետ կանգնեց ու գնաց… որ էլ հետ չգա։ Մարդ չուղարկեց, ինքը գնաց, Ի՛ՆՔԸ։ Մեզ համար գնաց, որ իմանա թե հակառակորդն ուր է հասել։ Ցավոք ամենահզոր մարդկանց հետ բախտ վիճակվեց մի ամսից էլ քիչ շփվել, ու ԷՆ՛ մարդկանց, ում շնորհիվ այժմ ապրում
ենք եւ համարձակվում բnղոքել ամենօրյա կենցաղային դատարկություններից։ Պարոն Փոխգնդապետը մնաց, չփախավ դրանց պես, մնաց հետներս ու գնաց էս հիվանդ աշխարհից… 30 օրվա մեջ ավելի շատ հասկացա թե ինչ է ՄԱՐԴԸ քան 23 տարվա։
Ամեն հոգեհանգստի ժամանակ պատկերացնում եմ, որ ԵՍ չկամ, ԻՆՁ համար են էսքան հավաքվել, լալիս են եւ գոռում։ Ու դեռ ինձ (այսինքն ձեզ) հարց եմ տալիս, տեսնես ու՞մ է պետք վախկոտի, ձևական ուժեղի, մինչև հիմա ինքն իր ստին հավատացողի, բայց սեփական խղճի առաջ ծնկшծի էժան կյանքը։
Պարոն Փոխգնդապետ ջան, մեզ վարակեցիք տղամարդ լինելու հիվանդությամբ։ Չենք մոռանա թե ով եք, ինչ եք արել հայրենիքի ու մեզ համար։
Հավերժ Փառք ՊԱՏԻՎ ՈՒՆԵՄ Не доживи, но созрей.